برنامه جامع اقدام مشترک بین ایران و گروه ۱+۵

20 تن از اساتید و حقوقدانان دانشگاه امام صادق(ع) در نامه‌ای به علی لاریجانی رئیس مجلس تاکید کردند: بر اساس قانون اساسی مجلس صلاحیت تصویب توافقات بین المللی را دارد.

جمهوری اسلامی ایران هیچ‌گاه شش قطعنامه پیشین شورای امنیت را نپذیرفته و با اعتراض زبانی و اقدامات عملی مفاد آن را نقض کرده، چرا که به درستی آنها را ظالمانه و غیرحقوقی بر می‌شمرده است؛ اما اظهارات تیم مذاکره‌کننده به گونه‌ای است که قطعنامه 2231 را پذیرفته و با ابراز خوشحالی نسبت به صدور آن، گویی به استقبال بررسی برنامه هسته‌ای ایران ذیل فصل هفتم و توسط شورای امنیت رفته‌اند.

دولت یازدهم و اعوان و انصار آن فضای سیاسی این روزها را به گونه ای رقم زده اند که می توان ادعا کرد به زعم برخی ها تصویب و تأیید متن توافقنامه از سوی مراجع ذیربط، امری اجتناب ناپذیر(به صورت خواسته یا ناخواسته) تلقی می گردد.

در پایش اطلاعاتی جامعه حریف 2 موقعیت هراس‌انگیز و کابوس‌وار متصور است؛ اول زمانی که دشمن درباره موضوعی بسیار پرحرفی می‌کند و به صورت مکرر تحلیل‌های ضد و نقیض و بی‌سر و ته ارائه می‌دهد، دوم هنگامی که طرف مقابل عامدانه سیاست «سکوت مطلق» را در پیش می‌گیرد.

گزاره «پایان مناقشه هسته‌ای ایران با غرب» در حالی تبدیل به «شاه‌بیت» برخی رسانه‌های داخلی کشور شده که با رصد اظهارات متناقض برخی مقامات رسمی دولت ایالات متحده در چند روز اخیر به نظر می‌رسد باید به جای «پایان مناقشه» از «آغاز فاز جدید مناقشه ایران با غرب» سخن به میان آورد.

تیم مذاکره‌کننده حسن روحانی در حالی از عدم اجرای مفاد الزام‌آور قطعنامه 2231 سخن می‌گوید که پیش از این همواره منتقد سیاست‌های گذشته در این حوزه یا همان کاغذپاره دانستن تحریم‌ها بود و معتقد بود باید قواعد نظام بین‌الملل و نیز ساختار حقوقی حاکم بر آن را پذیرفت و در آن هضم شد! در همین راستا آنها طی 2 سال اخیر بخش وسیعی از برنامه هسته‌ای ایران را تعطیل کرده و به برجام رسیدند اما اینک و در میانه راه، از کاغذپاره بودن قطعنامه‌های نظام کدخدایی سخن می‌گویند!

درست در همین روز بود که قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت یکی از قطعنامه‌های شورای امنیت است که در ۲۹ تیر ۱۳۶۶، برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق صادر شد.

درباره پاراگراف 3 ضمیمه B قطعنامه شورای امنیت، نکات بسیار مهمی وجود دارد. سعی ما در این گفتار بر آن است که به 3 سؤال بسیار کلیدی درباره این بند از قطعنامه بپردازیم. این سؤالات اساسی به این شرح خواهد بود: اولاً این تحریم عجیب چه موشک‌هایی را شامل می‌شود؟ ثانیاً هدف از این تحریم چیست؟ و ثالثاً هدف راهبردی آمریکا و برخی کشورهای غربی از این بند قطعنامه شورای امنیت چه می‌تواند باشد؟

دولت آمریکا ساعاتی پس از جمع‌بندی مذاکرات وین، روایتی را از توافقات صورت‌گرفته منتشر کرده و نوشته است که خروجی وین، چهار مسیر به سمت بمب را مسدود کرده است.

در صورتی که گزارش آژانس درباره مسائل فیمابین -که حداکثر تا 24 آذر باید آماده شود- ‌مثبت باشد،‌هر زمان که ایران تعهدات 11 بندی خود را به اتمام رساندو انجام آنها توسط آژانس تائید شد، «روز اجرا» ‌یعنی روز لغو و تعلیق بخشی از تحریم های برجام فرا خواهد رسید یعنی پس از: "تعطیلی مرکز تحقیقات اراک، تخریب و بازطراحی رآکتور آب سنگین اراک، کاهش ظرفیت غنی سازی، محدود کردن برنامه تحقیق و توسعه سانتریفیوژها، توقف غنی‌سازی در فردو و خارج کردن مواد از آن و حفظ 1044 سانتریفیوژ بدون غنی سازی، کاهش ذخایر اورانیوم غنی شده به 300 کیلوگرم از حدود 10 تن،‌ حفظ سقف 500 سانتریفیوژ IR-1 در انبارهای تحت نظارت آژانس و معدوم ساختن باقی سانتریفیوژها (ایران حدود 19 هزار سانتریفیوژ IR-1 دارد)، شروع به اجرای موقت پروتکل الحاقی و اجرای کامل کد اصلاحی 3.1 و..."