حسن روحانی: از هر جا سلاح بخواهیم و لازم بدانیم می خریم و منتظر اجازه و تأیید هیچ کس و نگاه به هیچ قطعنامه‌ای نیستیم

به گزارش «پايگاه خبري تحليلي رئيس جمهور ما»؛ متن سخنان حجت الاسلام و المسلمین دکتر حسن روحانی به این شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمين و صلي الله علي سيدنا و نبينا محمد و آله الطاهرين و صحبه المنتجبين
إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ
روز صنعت دفاعی را به حضور شما و همه سربازان خط مقدم صنعت و تکنولوژی دفاعی تبریک و تهنیت عرض می‌کنم.
آنچه امروز در این نمایشگاه مشاهده کردیم، از کار و تلاش و فعالیتی که وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح انجام داده بسیار امیدبخش بود. حتی نسبت به بازدیدی که من سال گذشته داشتم، در این یک سال حرکت بسیار پرشتابی به سمت خودکفایی در نیازهای نیروهای مسلح انجام شده است.
ضمنا این که در راستای دستیابی به اهداف تکنولوژیک و صنعت دفاعی، وزارت دفاع ما با معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری با هم تشریک مساعی دارند و فعالیت آنها هم‌افزایی دارد، بسیار خشنود کننده است. سال گذشته تأکید کردم صنعت دفاعی منحصراً در آن بخش‌هایی که دارای طبقه بندی و اسرار نظامی است باید ویژه وزارت دفاع و یا در بعضی از بخش‌ها ویژه نیروهای مسلح باشد، اما در بقیه امور ما باید از دستاوردهای صنعتی بیرون استفاده کنیم.
ما باید سفارش دهنده و همکار باشیم و این صنعت را به بخش بیرون وزارت دفاع مخصوصاً بخش‌های غیردولتی منتقل کنیم. این کار هم به نفع نیروهای مسلح و هم به نفع مردم و صنعت کشور است. به هر حال آغاز تحولات علمی در بسیاری از صنایع از سوی نیروهای مسلح بوده و یا ابتدا برای تأمین نیازهای نیروهای مسلح بوده است. همه این تحولاتی که شما امروز در زمینه ارتباطات و اطلاعات می‌بینید، از کجا شروع شده است؟ اینترنت از کجا شروع شده است؟ شروع آن از نیروهای مسلح است.
در بسیاری از بخش‌های الکترونیک، هوافضا و دریایی، شروع تحول از نیروهای مسلح بوده است. بنابراین نیروهای مسلح ما ضمن ایجاد یک فکر و ایده باید قادر باشند در مقام اجرا درست تقسیم بندی کنند. یک کاری اگر 10 قسمت دارد، دو تا را خودشان بردارند و هشت تا را به بیرون سفارش دهند. این یک قدرت و توانمندی است که شما بتوانید نیازتان را دسته بندی کنید و بخش‌هایی را به بیرون سفارش دهید و از نیروهای آنها استفاده کنید.
این کار بحمدالله آغاز شده و باید تکمیل شود تا ما بتوانیم کل صنعت کشور و صنعت دفاعی را آنجاهایی که نیاز است، ترکیب کرده و کنار هم قرار دهیم تا بتوانیم به خوبی از کشور دفاع کنیم.
سالها در تاریخ دنیا طول کشید که از کلمه جنگ به کلمه دفاع برسیم. قرن‌ها بحث جنگ و جنگ‌سالاری بود. وقتی اسلام به عنوان دین رحمت در شبه جزیره عربستان طلوع کرد و آیین خود را برای جهانیان تبیین کرد، بجای جنگ، دفاع را مطرح کرد. اولین آیه‌ای که در قرآن درباره جهاد آمده از اینجا شروع می‌شود که «ان الله یدافع عن الذین آمنو». این نام دفاع، صفت خداوند است که ما به عاریت گرفته‌ایم. دفاع اصلی از جانب خداست مدافع اصلی خداست. خدا مدافع مردان با ایمان است، «ان الله لایحب کل خوان کفور». نه خداوند خائنین را دوست دارد و نه ناسپاسان را دوست دارد.
آیات بعدی نیز به همین مضمون است. پس بنابراین اسلام به جای جنگ کلمه دفاع را نشاند. جنگهایی اسلام دارد ولو اینکه در بعضی موارد جهاد ابتدایی است، ولی به معنای واقعی کلمه همواره یا مدافع از سرزمین است، یا مدافع از ایمان و آزادی است. به یک معنا همه جهادهای اسلام جهاد دفاعی می تواند باشد ولو جنگ‌های ابتدایی اسلام.
در کشور ما هم اول وزارت جنگ داشتیم. بعد یک بار در دوران مرحوم مصدق این تبدیل شد به وزارت دفاع. بعد از کودتای 28 مرداد دوباره تبدیل شد به وزارت جنگ. مثل این که لجبازی بود کودتاچیان که آمدند حتی تحمل نکردند یک اسمی که آن دولت قانونی گذاشته بود روی این وزارتخانه و آن را دوباره تبدیل کردند به وزارت جنگ.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی مجددا به وزارت دفاع تغییر نام داد. حالا یک مقطعی وزارت سپاه هم داشتیم و در نهایت تبدیل شد به وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح.
این کلمه وزارت جنگ یا وزارت دفاع فقط یک نام نیست. پشت این نام، محتوای بلندی را به همراه دارد. آرمان ما، آرمان دفاع است و آرمان جنگ نیست. دین ما و نظام ما، مردم سالار است، جنگ سالار نیست. ما دنبال جنگ و تجاوز نیستیم. کشورهایی در دنیا هستند که نوع صنعت آنها نشانه آن است که دکترین نظامی آنها، دکترین تهاجمی و تجاوز است. از آن اول ناو هواپیمابر درست می‌کنند که یک جزیره متحرک در آب درست کرده باشند که با آن بروند آن طرف دنیا و روی آن دهها فروند هواپیما و هلی کوپتر و تجهیزات نصب کنند. نوع موشک‌ها و هواپیماها و ماهواره‌هایشان، همه ساخته شده که چگونه بروند آن طرف دنیا. چطوری مسلح شوند و بجنگند و به اهداف و منافعشان برسند. ابایی هم ندارند که از هر نوع سلاح و امکاناتی، ولو سلاح‌های ضدبشری و ضد انسانی استفاده و بهره برداری کنند.
صنعت دفاعی یک کشور، نشان از نوع آرمان آن ملت و آن کشور دارد. همواره صنایع دفاعی ما، صنایعی بوده تا از سرزمین، نظام، مردم و منافع‌مان به خوبی دفاع کند. ما اهل تجاوز نبودیم. ما مقاطعی داشتیم که اگر یک کشوری دنبال تجاوز به ما بود، یک مقاطعی برای او مقاطع طلایی بود. عراق به ما ضربه زده بود و در شرایطی گرفتار شد. اگر ما می خواستیم تجاوز کنیم، یا انتقام بگیریم و ضربه بزنیم، این بهترین مقطع بود که ما ضربه بزنیم. همین عراق متجاوز آنقدر به انسانیت این نظام و این کشور باور داشت که همه نیروهایش را به جنوب برده بود و تمام قسمت شرق کشورش را که یک مرز 1000 کیلومتری با ما بود، رها کرده بود. یعنی آن دشمن هم مطمئن بود که ما اهل تجاوز و آغاز جنگ نیستیم. اگر ما اهل تجاوز بودیم، زمانی که شوروی فروپاشید و در مرزهای شمالی ما وضعیت بهم ریخت، اگر ما اهل تجاوز بودیم، این فرصت مناسبی برای تجاوز بود. اما ما در همان مقطع به آن کشورها کمک کردیم. مردم این طرف و آن طرف رودخانه ایستادند و به هم خوشامد و تبریک گفتند. قرآن و مفاتیح برای همدیگر فرستادند. پس ما اهل فرهنگ و کتابیم. ما اهل هنر و تمدن هستیم. به همین دلیل اساس راهبرد جمهوری اسلامی ایران، یک راهبرد بازدارندگی و دفاع هست. سیاست ما سیاست تنش زدایی، همگرایی و اعتمادسازی با دنیاست.
وقتی ما می‌گوییم سیاست تنش زدایی، همگرایی و اعتمادسازی، این با قدرت دفاعی ما و صنعت نظامی ما منافات ندارد. ما کی می توانیم با طرف مقابل خوب مذاکره کنیم؟ آن زمانی که توانمند باشیم. کی می‌توانیم با طرف مقابل گفتگوی ثمربخش داشته باشیم؟ وقتی که قوی باشیم.
شما بدانید اگر کشوری اقتدار، استقلال و ثبات نداشته باشد، نمی‌تواند دنبال صلح واقعی باشد. یک کشور ناتوان و ضعیف و کشوری که در برابر قدرت نظامی کشورهای همجوارش، رقیبان یا دشمنانش توان برخورد و دفاع ندارد، چطور می‌تواند مدعی صلح باشد، این کشور باید همیشه آماده اشغال باشد.
ادعای صلح خواهی و تنش زدایی بدون قدرت، یعنی آمادگی برای اشغال کشور و تجاوز دیگران و از دست رفتن منافع کشور. ما نیازمند به قدرت ملی هستیم. حالا بخشی از قدرت ملی، قدرت نظامی است، بخشی سیاسی و بخشی فرهنگی و اقتصادی است. قدرت‌های مختلف کنار هم جمع می شوند و قدرت ملی را می سازد.
وقتی می‌گوییم سیاست ما بازدارندگی است، بازدارندگی تنها با صنعت دفاعی و قدرت نظامی حاصل نمی‌شود. ما نیاز به قدرت فرهنگی ، سیاسی و اقتصادی داریم و در کنار آنها نیاز به قدرت دفاعی هم داریم. اینها باید کنار هم قرار گیرد تا تبدیل به قدرت ملی شود.
اگر ملتی از لحاظ فرهنگی آماده ایثار و فداکاری نباشد، آیا می‌توانیم آن ملت را ملتی مقاوم و قوی تلقی کنیم؟ اگر ملتی باشد که توان سیاسی نداشته باشد، دیپلمات قوی نداشته باشد، قدرت مذاکره و مفاهمه نداشته باشد و حرف طرف مقابل را نتواند بفهمد و نتواند حرفش را به کرسی بنشاند. به تعبیر مصطلح می‌گویند خط اول دیپلمات‌ها هستند و خط دوم ژنرال‌ها. ژنرال‌ها باید پشتیبان دیپلمات‌ها باشند و اگر دیپلمات‌ها ناموفق بودند، نوبت ژنرال‌هاست که بیایند جلو. خط اول خط دیپلماسی و مذاکره است. حالا اگر نشد و ناتوان بود چه؟ اگر طرف مقابل زیر بار حق نیامد چه؟ آن موقع آن قدرت نظامی است که باید وارد عمل شود.
پس ما باید با قدرت ملی و فرهنگی و سیاسی و اقتصادی‌مان، قدرت علمی و تکنولوژیکی و قدرت دفاعی‌مان بازدارنده باشیم. توانمندی ما وقتی است که از هر قدرتی به جا و در زمان خودش بتوانیم استفاده کنیم. جابجا کردن این قدرت‌ها برای کشور شکست می‌آفریند. اگر روزی که باید از قدرت دیپلماسی استفاده کنیم، از قدرت نظامی استفاده کنیم و یا بالعکس، بازنده خواهیم بود. ما باید از هر قدرتی به جا و به موقع بتوانیم به خوبی استفاده کنیم.
ما امروز در شرایطی به مراتب بهتر از یکسال و دو سال پیش هستیم. چرا شرایط ما شرایط بهتری است؟ چون ما امروز با توان سیاسی‌مان توانستیم به توافقی برسیم که از این توافق تمام کشورهای دنیا به جز یک رژیم جنگ‌طلب و یک جماعت جنگ طلب در کشوری دیگر حمایت می‌کنند. شاید بعضی کشورها در باطن خوشحال نباشند، اما شرایط طوری نیست که بیایند علنا علیه این توافق حرف بزنند. فقط یک رژیم جنگ طلب نامشروع به نام رژیم صهیونیستی است که با این توافق مخالفت می‌کند و یک عده جنگ‌طلب هم در آمریکا هستند.
این خیلی مسئله مهمی است که در تاریخ اتفاق افتاده و کم‌نظیر است. یک توافقی انجام گرفته که از 199 کشور دنیا فقط یک رژیم نامشروع و غاصب با آن مخالف است. تازه در آمریکا هم دولتش با این توافق موافق است ولی عده‌ای از اعضای کنگره با آن مخالفت می‌کنند.
این چیزی که ما می‌گفتیم دنبال توافق برد – برد هستیم که به نفع همه جهان، همسایگان، جهان اسلام، همه قاره‌ها و صلح و ثبات دنیا باشد، این تحقق پیدا کرده است و دلیلش عکس العمل دنیا نسبت به این توافق است.
حالا این توافق خوبی است یا بد؟ به یک معنا اگر کشوری دنبال سلاح کشتار جمعی باشد، این توافق بدی است. اگر ایران می‌خواست دنبال ساخت بمب اتم باشد، این توافق خوبی نبود. اما اگر کشوری دنبال کشتار بی‌گناهان نیست و طبق منطق، عقلش، دینش و فتوای رهبرش دنبال سلاح کشتار جمعی و بمب اتم نیست و دنبال فناوری صلح آمیز است، این توافق، توافق بسیار خوبی است و نقص ندارد اصلا. نقصش کجاست این توافق؟
بعضیها ممکن است در ذهن‌شان شبهه بیآید که اگر با دنیا توافق کردیم و روابط صمیمی شد و رفت و آمد کردیم، دیگر اصلا برای چه سلاح و موشک و هواپیما بسازیم و قدرت دفاعی کشور را تقویت کنیم؟
برای این باید قدرت دفاعی و نیروهای مسلح کشور را تقویت کنیم که این توافق پایدار بماند و ثبات در این کشور پایدار بماند و روابط صمیمی ما با منطقه و دنیا یک روابط صمیمی پایدار باشد.
اگر شما کشور مستقلی نباشید، هر چقدر هم قدرت پیدا کنید، در نهایت تبدیل به یک ژاندارم می شوید. چون تحت فرمان یک ابرقدرت هستید و از بالا دستور می‌گیرید. این ارزشی ندارد. این برای شما صلح نمی‌آورد. شما ژاندارمی هستید که دستور می‌گیرید.
اگر کشوری باشد، ثبات نداشته باشد، در این کشور انسجام و وحدت ملی نباشد، در آن کشور نیروی مسلح هم نمی‌تواند به اهدافش دست پیدا کند. چون نیروی مسلح آماده است جلوی تجاوز بدخواهان و دشمنان را بگیرد و باید در داخل آرامش و ثبات و امنیت کافی وجود داشته باشد. در کشوری که اختلافات بین اقوام و ملیت‌ها و مذاهب شدید می‌شود، ارتش آن هم ناتوان می‌شود و یک گروه تروریستی می‌‌تواند آن را به هم بپاشد.
باید مقتدر باشیم. هر زمانی مشکلات فراوان و تهدیداتی اطراف ما هست.کشور ما بحمدالله آرام و امن است اما منطقه ما امن نیست...
به شرق کشور نگاه کنیم کشوری را می‌بینیم که متأسفانه‌ آمریکایی‌ها در آنجا سکنی گزیده‌اند و پایگاه در اختیار دارند و در غرب یک کشور بزرگ در ناامنی و بی‌ثباتی تروریست‌ها قرار دارد، ضمن این که آمریکایی‌ها در آنجا هم به یک صورتی هنوز حضور و ماوا دارند. جنوب که دیگر وضعیتش مشخص است. به جنوب که نگاه کنیم از حضور دریایی قدرت‌های بزرگ گرفته تا پایگاه‌های آنها در کشورهای جنوب. کشورهای شمال هم وضعیت مطلوبی ندارند. در چنین کشوری که همه اطرافش شرایط خاص دارد، آیا ما می‌توانیم به فکر نباشیم؟ آنهم در شرایطی که می‌بینیم امروز قدرت‌های بزرگ، گاهی به تروریست‌ها جنگ نیابتی داده‌اند. پول و امکانات و اسلحه می‌دهند و مزدور استخدام کرده و ببینید چه بلوایی در منطقه به پا کرده‌اند. نفع آن برای چه کسانی است. با پول مردم، هواپیما و بمب مدرن می‌خرند و بر سر همسایه مظلوم و فقیرشان می‌ریزند. این همه گروهک های تروریستی اجتماع کرده‌اند، در عراق و سوریه و حتی بخشی از لبنان و فلسطین اشغالی ببینید. فلسطین که البته به جز بخش کوچکی همه‌اش در اشغال دشمن است، ببینید چه شرایطی ایجاد کرده‌اند؟ حتی در افغانستان و پاکستان.
در چنین شرایطی ما باید آماده، مجهز و مقتدر باشیم. البته این بلاهایی که بر سر برخی کشورهای منطقه می‌آورند اول در ایران تجربه کردند. در سالهای اول انقلاب توسط گروهک تروریستی منافقین و افراطیون قوم‌گرا دیدید در مرزهای غربی و جنوبی و حتی در تهران چه کردند. مگر ائمه جمعه عالم، زاهد، مجتهد، پیرمرد منزه ما را با همین شرایط انتحاری در وسط نماز و در مسجد ترور نکردند. این همان است که امروز ادامه یافته و رسیده به اسامی القاعده و داعش و اینها. این همان منافقین هستند که ادامه یافته و به اینجا رسیده است.
اول آمدند اینجا تجربه کردند و خواستند انقلاب ما را از این طریق منهدم کرده و از بین ببرند. موفق نشدند و جنگ بزرگ هشت ساله راه انداختند و باز هم موفق نشدند و هر روز به شکلی تلاش می‌کنند.
شرایط ما شرایط خاصی است و در این شرایط ضرورت دارد ما صنعت نظامی را تقویت کنیم. اوایل انقلاب ما تعمیرکاران خوبی شده بودیم، چون قطعه به ما نمی دادند. اول که قبل از انقلاب ما مصرف کننده سلاح و تجهیزات بودیم. اول تعمیرکاران خوبی شدیم و تعمیر و نگهداری را خوب یاد گرفتیم. کم‌کم رفتیم به فاز مهندسی معکوس. شما دیدید یک زمانی دنبال خرید موشک تاو بودیم. در برابر نیروی زرهی دشمن یکی از سلاح‌های کارساز در میدان نبرد برای ما موشک تاو بود. تسلیحات دیگر هم بود اما این سلاحی بود که مؤثرتر بود.
بعد ما رفتیم دنبال این که چطوری این تاو را بسازیم و ساختیم. البته تا کامل شود رسیدیم به اواخر جنگ. یک وقتی آن اوایل جنگ که با موشکهای زمین به زمین دزفول را می‌زدند و با موشک‌های اسکاد و موشکهای اصلاح شده تا تهران و شهرهای دیگر را می‌زدند، موشک زمین به زمین جزو سلاح‌های سازمانی ما قبل از انقلاب نبود. برای ما چقدر مهم بود که به هر وسیله‌ای چند تا موشک اسکاد داشته باشیم و در برابر آنها مقابله به مثل کنیم. امروز ببینید ما به چه نقطه‌ای رسیدیم. به نقطه ای که نه تنها کپی کرده و می‌سازیم و از این مرحله عبور کرده‌ایم و به سمت طراحی و ساخت داخلی تجهیزات و مهمات و ابزار خودمان رفته‌ایم. کاملا به سمت خودکفایی رفته و در خیلی از زمینه‌ها خودکفا شده‌ایم و هر روز یک محصول جدید را تولید می‌کنیم. امروز موشک فاتح 313 که نوع جدید موشک بود و یا در بخش‌های دیگر که امروز بازدید کردیم، هر روز یک حرکت و قدم نو و یک آغاز نو داریم.
این کشور با این شرایط می‌تواند مقتدر باشد. البته این قدرت ما علیه کسی نیست. موشک‌های ما، امکانات، نیروی زمینی و دریایی ما علیه هیچ کشوری نیست. قصد تصرف و مداخله در کشوری را نداریم و این قدرت تنها برای حراست از سرزمین و منافع ماست و البته قدرت ما به نفع کشورهای منطقه هم خواهد بود.
در عین حال آمادگی داریم با کشورهای منطقه که با آنها هدف واحد داریم و همه ثبات را می‌خواهیم و می‌خواهیم با تروریسم مبارزه کنیم، نوعی هماهنگی و همکاری و حتی ائتلاف هم با یکدیگر داشته باشیم تا بتوانیم به اهدافمان برسیم.
دیپلمات‌های عزیز ما آنچنان در زمینه صنعت و قدرت دفاعی، در مذاکره با 1+5 حساسیت به خرج می‌دادند -اگر روزی شرایط طوری شود که این صورتجلسات مذاکرات را بتوان در اختیار مردم قرار داد، شما می‌بینید که مثل شیر می‌غرند در برابر آنها. وقتی اوایل بحث این بود که در قطعنامه‌ها موضوع موشک هست و باید ساخت و طراحی آن را حداقل مدتی کنار بگذارید و در قطعنامه‌های قبلی آورده بودند- امروز تنها چیزی که مطرح کردند این است که شما موشکی نسازید که از ابتدا طراحی‌اش برای حمل سلاح هسته‌ای باشد. ما هیچ وقت دنبال این نبوده و نیستیم و نخواهیم بود. همین جمله‌ای که من گفتم، اگر کسی می‌خواهد دنبال بمب اتم باشد، این توافق بد است و اگر ملتی می‌خواهد دنبال فناوری صلح‌آمیز باشد این توافق بسیار خوبی است.
در برجام شما می‌بینید، راجع به بحث نظامی اصلا مسأله ای وجود ندارد و این توافق برای این نیست که نیروهای مسلح ما بخواهند قدمی در تقویت خود کوتاه بیایند یا در راهبردها و اهدافشان کوتاه بیایند.
البته در قطعنامه 2231 می‌بینید که تحریم تسلیحاتی که قبلاً دائمی بود، الان محدود به چند سال شده و در زمینه موشکی محدود به 8 سال شده ولی در عین حال هیچ کدام مانع کار ما نیست. ما به صراحت اعلام کردیم که ما از هر جا سلاح بخواهیم و لازم بدانیم می خریم و منتظر اجازه و تأیید هیچ کس و نگاه به هیچ قطعنامه‌ای نیستیم و اگر جایی هم لازم بدانیم سلاح بفروشیم، بدون ملاحظه هیچ قطعنامه‌ای، سلاح‌مان را خواهیم فروخت.
تقویت بنیه دفاعی ما، تقویت موشک های ما و هر چه که نیاز کشور ما است، خواهیم ساخت و راه تقویت بنیه دفاعی را ادامه می‌دهیم تا انشاءالله به همه اهدافی که مدنظر ماست، دست یابیم و همیشه باید آمادگی لازم را برای دفاع خوب از سرزمین، ملت، کشور و منافع‌مان داشته باشیم.
با تشکر فراوان از همه کسانی که در صنعت دفاعی تلاش کردند. بخش‌هایی که امروز بازدید کردیم، از وزیر دفاع، مدیران و مسئولینی که زحمت کشیدند، اجرشان با خداوند و ان شاءالله بتوانیم خادم خوبی برای کشور و ملت عزیزمان ایران باشیم.
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته(+)
"Our President, analytical news site"