درست در همین روز بود که قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت یکی از قطعنامه‌های شورای امنیت است که در ۲۹ تیر ۱۳۶۶، برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق صادر شد.

به گزارش «پايگاه خبري تحليلي رئيس جمهور ما»؛امروز 29 تیر 1394، قرار است اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد گردهم جمع شوند، و متن پیش نویس قطعنامه پایان مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 را به تصویب برسانند.

بر اساس اخبار، شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ای را بررسی خواهد کرد که با تصویب آن، سند برنامه جامع اقدام مشترک بین ایران و گروه ۱+۵ که در وین به تصویب رسید، تأیید و قطعنامه های پیشین این شورا علیه ایران که مبنایی برای تحریم های بین المللی بود، لغو خواهد شد. این اسناد در صورت تأیید نهایی در شورای امنیت و مراجع قانونگذاری ایران و آمریکا، قرار است برای ١٠سال اجرایی شوند. 

اما نکته جالب این رویداد در شورای امنیت، همزمانی تاریخی آن با رویداد مهم دیگر در تاریخ معاصر ایران است. در روز 29 تیر 1366 نیز در شورای امنیت یک قطعنامه بسیار مهم برای پایان جنگ میان ایران و عراق، توسط این نهاد سازمان ملل صادر شده بود. قطعنامۀ معروف 598، از نظر کمی و تعداد واژه‌های به کار گرفته شده مفصل‌ترین و از نظر محتوا اساسی‌ترین و از نظر ضمانت اجرایی قوی‌ترین قطعنامه شورای امنیت در مورد این جنگ بوده است. این قطعنامه بلافاصله از سوی عراق پذیرفته شد، ولی بعد از گذشت یک‌سال و هفت روز در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ از سوی ایران پذیرفته شد.

آیت‌الله خامنه‌ای، رییس‌جمهوری وقت در نامه‌ای که در روز ۲۷ تیر ۱۳۶۷ برای خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد ارسال کرد، آورده بود: «...همان طور که به خوبی استحضار دارید، آتش جنگی که به وسیله رژیم عراق در ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۰ با تجاوز علیه تمامیت ارضی جمهوری اسلامی ایران آغاز گردید، اینک ابعاد غیرقابل تصوری به خود گرفته است که کشورهای دیگر و حتی غیرنظامیان بی‌گناه را نیز در شعله‌های خود گرفته است‌. قتل ۲۹۸ نفر انسان بی‌گناه که با ساقط ساختن هواپیمای ایرباس جمهوری اسلامی ایران به وسیله یکی از کشتی‌های جنگی آمریکایی در خلیج فارس به وقوع پیوست‌، نمونه‌ای بارز در این خصوص است‌. در چنین موقعیتی‌، تلاش‌های جنابعالی برای اجرای قطعنامه ۵۹۸ حائز اهمیت ویژه‌ای است‌. جمهوری اسلامی ایران پیوسته کمک و پشتیبانی خود را نسبت به شما در حصول به این هدف مبذول داشته است‌. در این زمینه ما مصمم گردیدیم که رسماً اعلام داریم جمهوری اسلامی ایران به خاطر اهمیت حفظ جان انسان‌ها و برقراری عدالت و صلح و امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی‌، قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت را می‌پذیرد...»

قبول ناگهانی قطعنامه ۵۹۸ آن هم حدود یک سال پس از صدور آن از سوی سازمان ملل متحد، پرسش‌های بسیاری در میان اقشار مختلف مردم و رزمندگان ایجاد کرده بود. پرسش‌هایی که علاوه بر پیام امام که در تشریح دلایل قبول قطعنامه منتشر شده بود، با پاسخ‌ها و توضیحات مسئولان لشکری و کشوری مواجه می‌شد. از آن جمله حجت‌الاسلام اکبر هاشمی رفسنجانی‌، رئیس وقت مجلس و سخنگوی شورای عالی دفاع بود. وی یک روز پس از پذیرش قطعنامه درباره زمینه‌های اتخاذ این سیاست از سوی جمهوری اسلامی گفت: «حمله به هواپیمای مسافربری ایران و شهادت ۲۹۰ نفر سرنشین بی‌گناه، به هیچ وجه ادعای اشتباه در مورد آن پذیرفته نیست و از نظر ما یک اخطار تلقی شد. همچنین قساوت فوق‌العاده صدام در داخل عراق که هزاران روستا و صد‌ها هزار تن از مردم را با بمباران شیمیایی قتل عام می‌کند، از دیگر دلایل آن است که نشان می‌دهد، به او اجازه داده‌اند هر جنایتی را مرتکب شود. مجموعه این شرایط و ادله دیگری که فعلاً ذکر نمی‌شود، ما را به این نتیجه می‌رساند که مصلحت انقلاب و ملت‌های ایران و عراق و منطقه این است که قطعنامه مذکور پذیرفته شود... ایران تا به حال خواستار آن بود که ابتدا کمیته تعیین متجاوز تعیین شود، ولی فعلاً با توجه به شرایط جدیدی که پیش آمده‌، از آن شرط خود صرفنظر می‌کنیم‌... متأسفانه تبلیغات جهانی ما را جنگ‌افروز و جنگ طلب معرفی کرده و صدام و حزب بعث متجاوز که تمامی قوانین را نقض کرده‌، ولی چون یک شعار مشخص دارد، یعنی قطعنامه را پذیرفته و حاضر به قضاوت بین‌المللی است‌، به صورتی عوام‌فریبانه صلح‌طلب معرفی شده است‌. با این کار، یعنی قبول قطعنامه ۵۹۸، ما نشان دادیم که در این زمینه انعطاف‌پذیر هستیم‌... ما قطعنامه را هرگز رد نکرده بودیم‌، بلکه شرطی روی آن گذاشتیم و این اواخر روشن شد که ممکن است حوادث تلخی در منطقه اتفاق افتد که نقطه عطف آن سقوط هواپیمای مسافری ایران توسط امریکا بود... آن‌ها می‌خواستند ما را به دلیل نپذیرفتن قطعنامه تحریم تسلیحاتی کنند، منطقاً از آن پس (در صورتی که عراق از قبول قطعنامه خودداری کند) باید عراق را تحریم نمایند.»

هرچند، صدور قطعنامه 598 در 29 تیر 66 و احتمال صدور قطعنامه جدید شورای امنیت در زمینه برنامه هسته ای ایران، دو رویداد تاریخی مهم محسوب می شوند. اما شرایط بین المللی و داخلی کشور در دو تاریخ یاد شده، تفاوت های بسیاری دارند. ایران در حال حاضر در اوج قدرت خود به سر می برد و توانست با مقاومت واستقامت خود در مذاکرات هسته ای شرایطی را به وجود آورد که حقوق هسته ای اش تا حدودی به رسمیت شناخته شود. اما در زمان صدور قطعنامه 598، ایران در شرایط جنگ تحمیلی قرار داشت و توان دفاعی و تهاجمی کشور نیز تا حدودی کاهش یافته بود. (+)

"Our President, analytical news site"