پائول جوزف گوبلز که وزیر تبلیغات هیتلر بود این تئوری را با کمی تغییر بدین گونه بیان کرد که دروغ بزرگ یکی از روش‌های تبلیغاتی مورد استفادهٔ انگلستان است که دروغ بزرگی می‌گویند و در ضمن تحت هر شرایطی بر صحت آن پافشاری می‌کنند.

در صفحهٔ ۵۱ گزارشی که از طرف دفتر خدمات استراتژیک ایالات متحده در مورد شرح حال روحی هیتلر منتشر شده بود چنین آمده است:«اولین قانون او این است که هیچ‌وقت نگذارید مردم دلسرد شوند، هیچ‌وقت خطا و تقصیری را نپذیرید، هیچ‌وقت تصدیق نکنید که دشمن ممکن است صفت خوبی داشته باشد، هیچ‌وقت جایی برای جایگزین باقی نگذارید، در آن واحد روی یک دشمن متمرکز شوید و تقصیر هر اتفاق بدی را بر گردن او بیاندازید. مردم دروغ بزرگ را زودتر از دروغ کوچک باور می‌کنند و اگر دروغی را مکرراً تکرار کنید، دیر یا زود آن را باور خواهند کرد.»

1- «دروغ بزرگ» اصطلاح و تکنیکی است در پروپاگاندا، که اولین بار آدولف هیتلر از آن استفاده کرد و نمایندهٔ تکنیکی تبلیغاتی در دنیای سیاست است.آدولف هیتلر در کتاب نبرد من، می‌گوید: «مردم شکست آلمان در جنگ جهانی اول را به این دلیل پذیرفتند که یهودی‌های دارای نفوذ در مطبوعات از این تکنیک استفاده کردند.» از نظر او این روش مستلزم آن است که دروغ چنان عظیم باشد که هیچ کس باور نکند که «کسی آنقدر گستاخ باشد که چنین بی‌شرمانه حقیقت را تحریف کند». اولین مورد استفادهٔ دروغ بزرگ در این جملهٔ معروف او مستند شده است: «در دروغ بزرگ همواره نیروی قابل باور بودن موجود است.» بعدها پائول جوزف گوبلز که وزیر تبلیغات هیتلر بود این تئوری را با کمی تغییر بدین گونه بیان کرد که دروغ بزرگ یکی از روش‌های تبلیغاتی مورد استفادهٔ انگلستان است که دروغ بزرگی می‌گویند و در ضمن تحت هر شرایطی بر صحت آن پافشاری می‌کنند. در صفحهٔ ۵۱ گزارشی که از طرف دفتر خدمات استراتژیک ایالات متحده در مورد شرح حال روحی هیتلر منتشر شده بود چنین آمده است:«اولین قانون او این است که هیچ‌وقت نگذارید مردم دلسرد شوند، هیچ‌وقت خطا و تقصیری را نپذیرید، هیچ‌وقت تصدیق نکنید که دشمن ممکن است صفت خوبی داشته باشد، هیچ‌وقت جایی برای جایگزین باقی نگذارید، در آن واحد روی یک دشمن متمرکز شوید و تقصیر هر اتفاق بدی را بر گردن او بیاندازید. مردم دروغ بزرگ را زودتر از دروغ کوچک باور می‌کنند و اگر دروغی را مکرراً تکرار کنید، دیر یا زود آن را باور خواهند کرد.»

2- اخیرا فهرستی در فضای مجازی منتشر شده که از آن به عنوان «فهرست محرمانه بدهکاران بانکی» نام برده می شود. در این فهرست مورد ادعا آمده است:
«مقدار بدهی افراد به سیستم بانکی و بخشی از ٧٠ میلیارد دلاری که در طی ٨ سال دولت اقای احمدی نژاد به خزانه واریز نشد:

- آقای"محمد شریف ملک زاده" و شرکت تحت مدیریت وی بنام "شرکت رنوس" ؛ ٦٠٠٠ میلیارد تومان

- آقای"آرمین محمدی" ؛ شاگرد کامپیوتر فروشی که به وارد کننده آلمینیوم تحت نام"هولدینگ یاس" تبدیل شد ؛ ٦٠٠٠ میلیارد تومان

- آقای "مجتبی خوشرو" ؛ شریک آقای "آرمین محمدی" سازنده برج در کامرانیه ؛ ٤٠٠٠ میلیارد تومان

- آقای "بابک زنجانی" ؛ ٧٠٠٠ میلیارد تومان

- آقایان "امیر منصور آریا" ، "خاوری" و دار و دسته ؛ ٣٠٠٠ میلیارد تومان

- آقای "حمید بقایی" ؛ معاون سابق رییس جمهور ایران ؛ ٣١٠٠ میلیارد تومان

- آقای "اسفندیار رحیم مشایی" از محل کمیسیونهای مختلف معاملات دولتی (مسکن مهر گرفته تا قراردادهای نفتی) ؛ ٨٩٠٠ میلیارد تومان

- دانشگاه ایرانیان متعلق به "محمود احمدی نژاد" ؛ ١٢٠٠میلیارد تومان

- آقای "سعید مرتضوی" در زمان تصدی ریاست سازمان تامین اجتماعی ؛ ١٣٤٠ میلیارد تومان

- آقای "صادق محصولی" ؛ ٢٣٧٠میلیارد تومان

- معاون وقت بانک مرکزی ؛ ١٣٠٠ میلیارد تومان

- محمدرضا رحیمی"معاون اول احمدی نژاد" دراختلاس از شرکت بیمه ؛ ١٤٠٠میلیارد تومان

- آقای پوستین دوز مدیرعامل سابق شرکت سایپا که در هنگام خروج از مرز دستگیر شد ؛ ٢٥٠٠ میلیارد تومان

- آقای بهزاد ظهیری مدیر عامل اسبق ایساکو که مدتی در اوین بود و آزاد شد ؛ ٣٠٠ میلیارد تومان

و ٤٥ نفر دیگر جمعا به مجموع ٥٦ هزار میلیارد تومان.»

در این یادداشت نشان خواهم داد که چگونه استراتژی «دروغ بزرگ» در تنظیم این لیست اعمال شده است:

همانطور که ملاحظه می کنید لیست مورد ادعا به عنوان فهرست محرمانه بدهکاران بانکی شامل 14 نفر است و جمع کل بدهی مورد ادعای این 14 نفر که در این فهرست اسامی شان ذکر شده 47210 میلیارد تومان است. اما چرا این لیست دروغ است؟

خبرگزاری فارس در تاریخ 21 اردیبهشت 1393 یعنی 29 روز قبل گزارشی از وضعیت بدهکاران بانکی به شرح زیر منتشر کرده بود: «یک منبع آگاه میزان بدهی به تفکیک بدهکاران را در اختیار خبرگزاری فارس قرار داد که خوب است نگاهی به میزان معوقات و حجم آن و همچنین تعداد افرادی که معوقه بانکی داشته باشند بیاندازیم. به گفته این مقام آگاه براساس بررسی‌های صورت گرفته کل مطالبات غیرجاری بانک‌ها بیش از 100 هزار میلیارد تومان است.وی ادامه داد: مانده مطالبات غیرجاری(شامل سررسید گذشته، معوقات، مشکوک الوصول) بالای 10 میلیارد تومان جمعا رقمی معادل 62 هزار میلیارد تومان است که در اختیار 988 ذی نفع واحد اعم از حقوقی و حقیقی است.همچنین مطالبات غیرجاری بالای هزار میلیارد تومان در اختیار 3 ذی‌نفع واحد قرار دارد که دو نفر آنها در مسیر رسیدگی به 2 پرونده بزرگ اقتصادی در زندان به سر می‌برند.این مقام مسئول افزود: اما دارندگان بدهی غیر جاری بالای 500 میلیارد تومان هم 18 نفر هستند که چیزی حدود 15 هزار میلیارد تومان از حجم مطالبات را به خود اختصاص داده‌اند.وی تصریح کرد: به این اعداد و ارقام بدهی‌ غیر جاری بالای 100 میلیارد تومان را هم باید اضافه کرد که مجموع این نوع بدهی 42 هزار میلیارد تومان است که در اختیار 145 نفر است.همچنین میزان بدهی‌ غیر جاری بالای 50 میلیارد تومان جمعا 47 هزار میلیارد تومان است که در اختیار 283 نفر اعم از حقیقی و حقوقی قرار دارد.»

در واقع بر اساس این گزارش رسمی:
کل مطالبات معوق بانکی: 100 هزار میلیارد تومان است
تعداد بدهکاران بالای 500 میلیارد تومان و میزان کل بدهی آنها: 18 نفر با 15000 میلیارد تومان بدهی
تعداد بدهکاران بالای 1000 میلیارد تومان: 3 نفر( 2 نفر از آنها در زندان هستند)

این در حالی است که اولا لیست منتشر شده در سایت پیک ایران تعداد 13 نفر از مدیران ارشد دولت های نهم و دهم را با بدهی بالای 1000 میلیارد تومان متهم می سازد در حالی که بنا بر گزارش رسمی بالا تعداد بدهکاران بالای 1000 میلیارد تومان تنها 3 نفر هستند که 2 نفر از آنها نیز در زندان هستند به این نکته هم توجه کنید که هیچ یک از افراد نامبرده شده در گزارش سایت پیک ایران در زندان حضور ندارند.

ثانیا در گزارش رسمی معوقات بانکی تعداد افراد با بدهی بالاتر از 500 میلیارد تومان، 18 نفر با مجموع بدهی 15000 میلیارد تومان معرفی شده اند در حالی که سایت پیک ایران فقط برای بخشی از بدهکاران بالای 500 میلیارد تومان ، 47210 میلیارد تومان یعنی بیش از 3 برابر مبلغ مندرج برای کل بدهی بدهکاران بالای 500 میلیارد تومان ذکر شده و در واقع عددسازان در این گزارش یادشان رفته که افراد با بدهی بالاتر از 1000 میلیارد تومان ، بدهی شان در فهرست دارندگان بدهی بالای 500 میلیارد تومان قرار می گیرد در حالی که در این فهرست افراد با بدهی بین 500 تا 1000 میلیارد تومان هم حضور دارند که در عددسازی سایت پیک ایران ایرادی مضاعف ایجاد می کند.

اما چرا این دروغ بزرگ با این فضاحت در عددسازی منتشر شده است؟
به نظر اینجانب موضوع فراتر از تخریب مدیران دولت نهم و دهم است چرا که با یک نگاه ساده به این گزارش و سایر گزارش های رسمی می توان به مضحک بودن پروژه عددسازی پی برد. بنده معتقدم که در آستانه رسیدگی به بحث معوقات بانکی از سوی قوه قضاییه، یک جریان پیچیده رسانه ای که قطعا رابطه ای تنگاتنگ با ابر بدهکاران بانکی دارد تلاش می کند تا با لوث و مبتذل کردن این موضوع و انتقال آن از محیط اقتصادی و حسابداری به محیط سیاسی، مسیر رسیدگی به اتهامات ابربدهکاران بانکی را دچار دست انداز کند تا یکبار دیگر موضوع به حاشیه رانده شده و پس از مدتی به دست فراموشی سپرده شود.

دولت بهار - دکتر عبدالرضا داوری