عضو سابق وزارت دفاع آمریکا: «سالهاست که یک سیاه نمایی هوشمندانه در خصوص برنامه هسته ای ایران شکل گرفته و با گذر زمان نیز اوج می گیرد. به طور مرتب به ما می گویند که برنامه هسته ای این کشور دیگر دارد به نتیجه می رسد.»

پیر کونزا، از اعضای سابق هیأت امور استراتژیکی در وزارت دفاع فرانسه و استاد علوم سیاسی، 25 اکتبر(3 آبان) با اشاره به ادعاهای غرب علیه برنامه هسته ای ایران گفت: «سالهاست که یک سیاه نمایی هوشمندانه در خصوص برنامه هسته ای ایران شکل گرفته و با گذر زمان نیز اوج می گیرد. به طور مرتب به ما می گویند که برنامه هسته ای این کشور دیگر دارد به نتیجه می رسد. من از سال 1992 به این ماجرا علاقه مند شدم. می گفتند تا سال 1995 تمام می شود، بعد شد 1997، 2007، 2008، 2012 و الان می گویند 2015. این یک مسأله دروغین است که ایجاد نگرانی می کند. ایجاد تهدید در جناح غربی ها می کند. ایران کمتر از پاکستان درگیر مسایل هسته ای است، ولی تهران به عنوان دشمن معرفی می شود.»
کونزا در ادامه سخنان خود گفت: « همیشه چند پارامتر فراموش می شود. در اختیار داشتن سلاح هسته ای در حالی که حمل کننده اش موجود نیست یک مشکل بزرگ است. ایران دارای موشک های بین قاره ای نیست که بتواند واشنگتن را بمباران کند. نکته اصلی بعدی روش به کارگیری این سلاح است. اگر شما سلاح هسته ای داشته باشید، ولی تنها بتوانید یک شلیک انجام دهید، یعنی امکان دومین شلیک را مثلاً با زیر دریایی های پرتاب کننده نداشته باشید، نمی توانید از سلاح تان برای آغاز یک نبرد استفاده کنید. فقط می توانید از آن برای "تقدیس" خودتان و ایجاد ترس سود ببرید. این روش فرانسوی است، ما سلاح داریم ولی از آن استفاده نمی کنیم. ولی اگر به ما حمله کنید، برای حفظ تمامیت ارضی از آن استفاده خواهیم کرد. در این راستا، ما در جایگاهی صحیحی برای انتقاد از موضع ایران قرار نداریم، زیرا به خوبی می دانیم که ایران از این سلاح برای تهاجم استفاده نخواهد کرد. چرا می خواهید ایران خود را قربانی کند؟ آنچه که نگران کننده است این است که از زمانی که ایران به سلاح هسته ای دست یابد، ما دیگر نمی توانیم در ایران مداخله نظامی کنیم.»
این کارشناس فرانسوی در پایان با انتقاد از سیاست های دوگانه آمریکا گفت: «نکته آخر مربوط به دورویی و سیاست دوگانه غربی ها در مورد کشورهایی می شود که پیمان منع گسترش را زیر پا گذاشته اند. ایران، عراق و کره شمالی پیمان را امضاء کرده اند، پس حق ندارند بمب داشته باشند. برعکس، اسراییل، پاکستان و هندوستان آن را امضاء نکرده اند ولی حق دستیابی به آن را دارند. با این سیاست ورزی اشتباه، کشورهای دیگر را هم به خروج از پیمان مجاب می کنیم.»