نام پیشنهادی برای شورای هماهنگی جنبش سبز

در ابتدای این یادداشت آمده است که پس از حصر موسوی و کروبی، امید بسیاری از فعالان جنبش، به گروهی بود که فقط یک نفرش اسم داشت؛ "شورای هماهنگی راه سبز امید". دکتر اردشیر امیر ارجمند، مشاور میرحسین موسوی، تنها فرد بدون نقاب شورا بود.

آقای کوثر می افزاید: «این گروه در ابتدا مدعی وکالت رهبران جنبش سبز بود، اما مشاور وقت مهدی کروبی که در آمریکا به سر می‌برد، عضویتش در این شورا را تایید نکرد و بعدها گفته شد که کروبی در شورا، نماینده‌ای ندارد. مدتی بعد هم سایت‌های سبز که گفته می‌شد به شورا نزدیک‌ترند، اندکی با مشاور کروبی، نامهربانی کردند.

از سوی دیگر، با وجود برگزاری جلسات متعدد با حضور امیر ارجمند و گروهی از یارانش در پاریس، حاضران در جلسات حضور خود را در شورا تکذیب می‌کردند. حتی یکی از فعالان سیاسی و خبرنگارانی که برنامه‌های مختلف سخنگوی شورای هماهنگی را "هماهنگ" می‌کرد، اصرار بر این داشت که عضو این شورا نیست. با عنایت به نتایجی که از وجود این شورا در طول دو سال گذشته به دست آمده، به‌نظر می‌رسد که حضور تعدادی از جوانان پناه گرفته در پاریس که سابقه سیاسی ویژه‌ای نداشته‌اند و از کار گروهی سیاسی و جمعی چیزی نمی‌دانند، در شورای هماهنگی واقعیت داشته باشد.»

وی با ابراز تاسف از "مرگ زودهنگام جنبش سبز" افزود: «برخی از کارشناسان جنبش‌های مسالمت‌آمیز معتقدند که آن‌چه از جنبش سبز بر جای مانده، با مختصات یک جنبش پویا هم‌خوان نیست. این مساله البته به شرایط پیش از بازداشت موسوی و کروبی هم بازمی‌گشت، اما سیر نزولی اعتراض‌ها به موازات بی‌برنامه‌گی احزاب و بزرگان جبهه اصلاحات، باقی‌مانده‌های آتش زیر خاکستر جنبش اعتراضی را هم بی‌اثر کرد.

زمانی، لینک‌های شورای هماهنگی در شبکه‌های اجتماعی، هزاران هزار بیننده داشت و امروز، باید به زور رفقا و کلیک دوستان، یک لینک را مثلا در بالاترین داغ کرد. بیانیه اعتراض سخنگوی شورا به بازداشت فرزندان میرحسین موسوی زمانی منتشر می‌شود که از آزادی دختران میرحسین یک ساعت گذشته است.»

یادداشت آقای کوثر با این جمله به پایان می رسد: «امروز بعد از دو سال می‌توان "عدم هماهنگی" را به خوبی دید. شاید از ابتدا نام شورا را اشتباهی شنیده بودیم.»