ایراد به سخن گفتن از ظهور منجی و بشارت بهار که همواره در کلام رئیس جمهور ساری و جاری بوده چنان عجیب می نماید که جز تعبیر به پریشان گویی یک سیاستمدار و لبخند زدن و گذشتن از این حرف نمی توان کار دیگری کرد!

باید ها و نبایدها و تعیین تکلیف کردن های مصطفی پورمحمدی برای دولت تمامی ندارد. او که سودای کاندیدا شدن در انتخابات ریاست جمهوری را چون بسیاری دیگر از هم طیف های خود در سر دارد این روزها بیش از دیگر مواقع، گریزی به وظایف دولت می زند، از اقتصاد و سیاست و نحوه رفتار دولتی ها با مردم و دو قوه مقننه و قضائیه ایراد می گیرد، باید ها و نبایدهایی برای دولت فهرست می کند و برنامه های ذهنی خود را بعنوان پور محمدی رئیس جمهور بیان می نماید.

وزیر سابق کشور در تازه ترین اظهارات، امروز در همایش ملی بررسی و تبیین اقتصاد مقاومتی در استان گیلان دولت را از بشارت دادن رسیدن بهار و ظهور منع کرده است!

محدوده ای که او برای دولت تعیین نموده، پاسخگویی به نیازهای اجرایی کشور است و گفته است:

" دولت مسئول بشارت دادن به بهار و پاییز نیست، دولت به جای توجه به موضوعاتی مانند ظهور و غیره به دنبال پاسخگویی به نیازهای اجرایی کشور باشد."

معلوم نیست حجت الاسلام پور محمدی بر اساس چه منطق و آیینی بین انجام وظایف اجرایی و در کنار آن بیان اصولی ترین اعتقادات شیعی یک دولتمدار اسلامی تمایز قائل شده است. مگر نه این است که دین و دولت در این نظام به هم تنیده است و مگر اعتقاد به ظهور از پایه های اعتقادی شیعه نیست؟! اینکه یک مسئول اجرایی در کنار انجام وظایف، بشارت رسیدن بهار و ظهور منجی را دهد کدام آیین منع کرده است؟ اندیشه و آموزه برخاسته از نظام جمهوری اسلامی و یا دیدگاه سکولاری؟!

اگر آقای پور محمدی انتقادی به نحوه انجام وظایف اجرایی دولت دارد باید در محدوده همان وظایف سخن گوید، ایراد به سخن گفتن از ظهور منجی و بشارت بهار که همواره در کلام رئیس جمهور ساری و جاری بوده چنان عجیب می نماید که جز تعبیر به پریشان گویی یک سیاستمدار و لبخند زدن و گذشتن از این حرف نمی توان کار دیگری کرد!