مذاکره با دشمن

مدتی است مطلبی از سوی یک سخنران[1] در ایام محرم امسال بر سر زبان‌ها می‌گردد که لازم است در نقد آن، چند سطری نوشته شود. این احساس وظیفه نگارنده صرفا به جهت سستی و کذب بودن مطالب

هرقدر که رهبری این نوع از سبکهای غربگرایانه اداره کشور را غلط و انحرافی می انگارد و کارآمدیشان را در مسیر انقلاب به چالش می کشد، ظاهرا تأثیری بر اصلاح منطق محاسباتی

انتظار جایگزینی گفت‌وگو به‌جای تسلیحات نظامی در رابطه با آمریکا، توهمی است ناشی از عدم آگاهی از مبانی اقتصاد سیاسی نظامی‌گری آمریکا در جهان حاضر. به‌عبارتی تا زمانی که مجتمع‌های نظامی-صنعتی آمریکا بر هیئت حاکمه‌ی این کشور تسلط دارند و یکی از موتورهای رشد اقتصاد این کشور هستند، دنیای آینده‌، دنیای موشک‌ها خواهد بود و نه دنیای گفت‌وگوها.

«آمریکا قابل اعتماد نیست.» این تنها گزاره‌ای است که این روز‌ها زیاد شنیده و دیده می‌شود. مقامات آمریکایی چراغ راهنمای سیاست خارجی خود را «منافع ملی»  خود و رژیم صهیونیستی تعریف کرده‌اند و در این مسیر هم، هیچ خط قرمزی را نمی‌شناسند و به هیچ تعهدی نیز پایبند نمی‌مانند.