کمک‌های بشردوستانه

کشور جیبوتی، به علت واقع شدن در موقعیت حساس جغرافیایی و همچنین میزبانی پایگاه‌های نظامی دولت‌های مختلف و همچنین فاصله اندک با سواحل یمن، تأثیر راهبردی در بحران یمن دارد.

وقتی در جیبوتی پهلو گرفتیم، به مغازه‌ای رفتیم. صاحب مغازه از ما پرسید از کدام کشور می‌آییم. وقتی گفتیم ایران، با هیجان خاصی گفت: "احمدی نژاد" و به ما گفت که احمدی‌نژاد رهبر بزرگی در مبارزه با صهیونیسم و امپریالیسم بود.

بایستی دید تصمیم‌گیران، نسبت به خطرات این اعزام اشراف داشتند؟ آیا احتمال اعزام به کشوری غیر از یمن وجود داشت؟ آیا پیش‌بینی چنین واکنشی از سوی عربستان و نیروهای ائتلاف برای دولتمردان وجود داشت؟ آیا ایران مترصد تنش نظامی در منطقه بوده و هست؟ آیا هدف ایران از اقدام رسانه‌ای بسیج افکار به نفع ملت یمن بود، یا یک اشتباه تاکتیکی محسوب می‌شد؟

معاون ستاد کل نیروهای مسلح هشدار داد: "من به صراحت می گویم که خویشتنداری ایران حد و مرزی دارد و عربستان و سیاستمداران جدید آن و آمریکا و دیگران نیز باید بدانند که به زحمت انداختن جمهوری اسلامی ایران در راستای رساندن کمک‌ها به کشورهای منطقه باعث شعله ور شدن آتشی خواهد شد که قطعا سیطره و کنترل آن از عهده آنها خارج است"

در حالیکه امریکا با حمایت های خود از حملات وحشیانه عربستان سعودی به مردم بی دفاع یمن در جنایت های رژیم سعودی شریک است، به همین اکتفا نکرده و جمهوری اسلامی را از ارسال کمک ها به یمن منع می کند! استیون وارن سخنگوی پنتاگون در تازه ترین اظهارات خود اعلام کرد ایران باید کمک های خود را به جایی بفرستد که ما می گوییم!

اما اتفاقات بدتری در جنگ اخیر علیه مردم غزه رخ داد. این بار وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به عنوان تنها حامی واقعی و وفادار مقاومت مردم فلسطین، با وزیر امور خارجه آمریکا بگو بخند می‌کند و رسانه‌ها عکس‌هایشان را به جهان مخابره می‌کنند. آقای ظریف به کسی دست می‌دهد و می‌خندد که دست به خون کودکان غزه آغشته است. فاجعه​،​خباثت آمریکایی‌هاست که همزمان با جنایات ارباب‌های صهیونیست اش، به دنیا نشان بدهد که ایران با ماست نه با آزادگان و مستضعفین جهان.