جایزه صلح نوبل

سرانجام و پس از گمانه زنی های مختلف، کمیته چهارجانبه گفتگوهای ملی تونس با نامNational Dialogue Quartet به عنوان برنده جایزه صلح نوبل انتخاب شد. اما در روزهای گذشته، اعلام نام محمد جواد ظریف به عنوان یکی از کاندیداهای دریافت این جایزه در کنار نام جان کری و آنگلا مرکل بار دیگر حواشی اعطای این جایزه را پررنگ کرد. براستی کدام عملکرد وزیر امور خارجه ی کشورمان باعث شد تا مسئولین اعطای جایزه، نام او را نیز در میان نامزدهای دیگر بگنجانند؟

اشاره ظریف به مقاله ای است که محمد البرادعی برنده جایزه صلح نوبل و رئیس پیشین آژانس بین المللی انرژی اتمی، در مورد ۱۰۰ شخصیت بانفوذ جهان، اخیرا برای مجله تایم نوشته و در آن از حسن روحانی نیر نام برده است.

شیرین عبادی برای فریب اذهان عمومی، بارها به دروغ، خود را فردی انقلابی معرفی کرده است، درحالی که وی به شهادت تاریخ و روزنامه رستاخیز و اسناد و مدارک و قرائی متعدد، از طرفداران انقلاب سفید شاه و رژیم منحوس پهلوی بوده است.

OPCW قبل از این نیز بارها برای دریافت چنین جایزه ای ثبت نام کرده بود اما درست در سالی که قاطبه ی رسانه های غربی، حکومت سوریه را عامل جنایت جنگی در این کشور عنوان می کردند، و در حالیکه بشار اسد برای نشان دادن حسن نیت و بیگناهی خود با آغوش باز از طرح امحاء تسلیحات شیمیایی استقبال کرد، این جایزه به نحوی به این سازمان تعلق گرفت که تحلیل ها، اذهان عمومی را به سمت و سویی خاص سوق میداد