در جریان بررسی کابینه پیشنهادی دکتر روحانی در صحن علنی مجلس و دفاعیات برخی نمایندگان، سخنانی به گوش می رسید که پیشتر بارها از زبان رسانه های بیگانه شنیده بودیم. ”افراطی" کلید واژه ی آشنای مخالفین خارجی دکتر جلیلی، نماینده گفتمان مقاومت، بود که بدون استثناء در هر مطلبی که در رسانه های غربی درباره ایشان درج میشد شاهد آن بودیم.
ولی این بار این واژه و هم خانوده هایی نظیر ”طالبانی" را نه در جراید و خبرگزاری های غربی بلکه از زبان یکی از نمایندگان مجلس در توصیف طرفداران و رای دهندگان به دکتر جلیلی شنیدیم! توهین به بخشی از شرکت کنندگان در انتخابات در حالی صورت می گیرد که کوچکترین مخالفتی با کابینه برابر با کارشکنی و توطئه و بداخلاقی تفسیر می گردد.
جالب اینکه همسویی سخنان نماینده توهین کننده به رای دهنگان به گفتمان مقاومت، با مندرجات برخی مطالب در سایت های خبری غربی هم اکنون نیز کاملا مشهود است. فی المثل، واشنگتن پست در مطلبی مخالفت تعدادی از نمایندگان با برخی وزرای پیشنهادی را اولین مانع بزرگ دولت روحانی قلمداد کرده و از تعبیر ”اپوزوسیون" برای آنان استفاده می کند.
البته اپوزوسیون در معنای عام آن به هرگونه مخالفتی اشاره دارد اما زمانی که این واژه برای مخالفین دولت استعمال میشود بار منفی فراوانی به همراه خواهد داشت که با مضامینی همچون ”چوب لای چرخ گذاشتن" و ”مانع تراشی" و ”مخالفت به هر شکل ممکن" همراه است.
واشنگتن پست در مطلب خود مخالفین وزرای پیشنهادی نفت و وزیر امور خارجه را افراطی و تندرو نامیده و از مخالفت آنان به ستیز و مجادله تعبیر می کند. آیا مارک ”طالبانی" و ”افراطی" که از سوی آقای باقری بنابی به بخشی از رای دهنگان مخالف با دکتر روحانی اطلاق شد و برچسب ”مجادله گر" و ”افراطی" و ”دارای رفتار خصمانه" که از سوی سایت هایی نظیر واشنگتن پست به برخی مخالفین کابینه که همه می دانیم در انتخابات از چه طیف و گروهی طرفداری می کردند همسویی وجود ندارد؟
شاید این همخوانی عجیب اتفاقی بوده باشد، اما آیا انتظار زیادی است که یک نماینده رفتاری داشته باشد تا مورد سوء استفاده بیگانگان قرار نگیرد و اذهان را به سمت چنین مقایسه ای سوق ندهد؟ براستی چرا گاهی برخی اصوات آشنا را که پیشتر از بوق های نابرادر بیگانه شنیده ایم از حلقوم خودی ها و داخلی ها می شنویم؟
آخرالزمان
#قدرت نظامی ایران
#مستند
#یوفو