عبدالکریم سروش

رجال محترم دولت می بایست به جای حمله به منتقدان و زدن برچسب های مختلف به آنها، از فرافکنی خودداری کرده و فضا را برای نقد خیرخواهانه فراهم سازند. که اگر چنین نشود طبق شواهد تاریخی، تکرار تاریخ و تغییر موضع حامیان امروزی اعتدال دور از ذهن نخواهد بود؛ که روزی فرا رسد که همین حامیان، قصد پیاده کردن حسن روحانی از قطار اعتدال را نمایند.

 جلایی ‌پور در یک وفاداری تقدیرگرایانه به «اصلاحات»، نمی‌خواهد بپذیرد که تجربه مشروطه مشروعه یا مردم‌سالاری دینی در ایران، تجربه موفقی است که توانمندی خود را در مقاطع مختلف و خصوصاً در دفاع هشت‌ماهه هشتاد و هشت، و دفاع هشت‌ساله تا شصت و هفت نشان داده است. این نظام هم عاقلانه و اخلاقی است و هم مردمی؛ هم اسلامی است و هم جمهوری، هر چند که بوروکرات‌ها، تکنوکرات‌ها، اصلاح‌طلبان، کارگزاران، سبزها، و رنگی‌ها، می‌کوشند تا این نور را با نفخ خویش خاموش سازند.

صدای متفاوت او از سال 86 شنیده شد. از همان زمان متفاوت از احمدی نژاد سخن می گفت. هنرمندان و روشنفکران با تعجب از اسفندیار می پرسیدند: «تو به این خوبی چگونه با این احمدی نژاد همکار شده ای؟!» کیهان و انصارحزب الله نیز با صدای بلند سر محمود فریاد می کشیدند که «رئیس جمهور حزب اللهی را چه به این منحرف؟!» پاسخ محمود و اسفندیار به این سوالات یکسان بود.