دیدگاه‌های دکتر محمود احمدی نژاد

ماجرا از این قرار است که یکی از دوستان که بچه دروازه دولاب تهران بود در حال نام بردن از شخصیت های سیاسی دروازه دولاب بود که به حالت تقریبا طنز و به گونه ای که منتظر عکس العمل دکتر احمدینژاد نیز بود گفت...

دیدم وقتی ماه مبارک رمضان می‌شود و ما دو سه ساعت ساعت کار کارمندان را کم می‌کنیم، بازدهی‌شان بالا می‌رود. اینها شب مسجدی می‌روند، عبادتی می‌کنند و نمازی و دعایی می‌خوانند و ساخته می‌شوند و جور دیگری کار می‌کنند. اصلاً بعضی‌ها راه را گم کرده‌اند. کجا می‌خواهید بروید؟ چه خبر است؟ حالا از این بالاتر هم هست.

خودشان 15 روز 15 روز، یک ماه، یک ماه صفا می کنند، به ملت که می رسد همه حساب کش می شوند. زود ضرب و تقسیم می کنند و بودجه دولت را تقسیم بر 365 می کنند، بودجه دولت که تا یک قران آخرش تا روز آخر خرج می شود و چیزی از آن نمی ماند.

در این میان یکی از افراد خانواده شهید با صدای بلند خطاب به دکتر احمدی نژاد گفت “آقای دکتر هر زمانی که خواستی کج بروی این هفتاد و دو شهید را بیاد بیاور” ما از این جمله ناراحت شدیم و آن را چندان مناسب ندیدیم. اما آقای احمدی نژاد ابتدا سکوتی کرد. بعد دو دست را بر روی چشمان خود گذاشت و با صداقت کامل چندین بار تکرار کرد “چشم، چشم، به روی چشم”.