برنامه جامع اقدام مشترک بین ایران و گروه ۱+۵

ساعتی پیش از اعلام توافق هسته‌ای وین و قرائت بیانیه مشترک ایران و 1+5،تفاهم‌نامه‌ای بین کشورمان و آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای منعقد شد که به اعتبار بند 7 آن،به «نقشه راه»معروف شد. آن زمان بلافاصله این تردید پدید آمد که این نقشه راه 10بندی،چگونه و با چه ساز و کاری خواهد توانست مناقشه دوازده ساله ایران و آژانس را حل کند!؟

1-تیم آمریکایی همواره بر سر میز مذاکرات از «روح کنگره» به‌عنوان بزرگ‌ترین مانع حاضر و ناظر بر سر راه پیشرفت برنامه‌های باراک اوباما در حل آنچه «بحران هسته‌ای ایران» خوانده می‌شد، استعانت جست. به نحوی که بندهای قابل توجهی از متن جمع‌بندی مذاکرات وین به صورت پیشدستانه با هدف جلب نظر موافق کنگره به تیم ایرانی تحمیل شد.

اینکه اساساً توافقی محرمانه وجود داشته یک دروغ بود! اینکه حتی از محتوای همان توافق‌های ظاهراً محرمانه میان ایران و آژانس، اعضای 1+5 به‌طور دقیق خبر نداشته‌اند یک دروغ دیگر بود! اینکه دولت اوباما قصد ندارد آن محتوا را در اختیار کنگره قرار بدهد هم یک دروغ سوم بود! و حتی اینکه همین حالا لابی صهیونیستی در کنگره از جزییاتِ توافقات ایران و آژانس بی‌خبر است نیز یک دروغ چهارم است!

امام خامنه ای در مورخ ۱۳۹۴/۰۴/۰۲: "لغو تحریم‌ها نباید به اجرای تعهدات ایران منوط شود، نگویند شما تعهدات را انجام دهید بعد آژانس گواهی دهد تا تحریم‌ها لغو شود، ما این مسئله را مطلقاً قبول نداریم. اجرائیات لغو تحریم‌ها باید با اجرائیات تعهدات ایران متناظر باشد."

دفتر نمایندگی وزارت امور خارجه در استان قم در گزارشی واکنشهای مثبت مراجع تقلید در شرایط پس از جمع بندی برجام (برنامه جامع اقدام مشترک) را منتشر کرد.

20 تن از اساتید و حقوقدانان دانشگاه امام صادق(ع) در نامه‌ای به علی لاریجانی رئیس مجلس تاکید کردند: بر اساس قانون اساسی مجلس صلاحیت تصویب توافقات بین المللی را دارد.

جمهوری اسلامی ایران هیچ‌گاه شش قطعنامه پیشین شورای امنیت را نپذیرفته و با اعتراض زبانی و اقدامات عملی مفاد آن را نقض کرده، چرا که به درستی آنها را ظالمانه و غیرحقوقی بر می‌شمرده است؛ اما اظهارات تیم مذاکره‌کننده به گونه‌ای است که قطعنامه 2231 را پذیرفته و با ابراز خوشحالی نسبت به صدور آن، گویی به استقبال بررسی برنامه هسته‌ای ایران ذیل فصل هفتم و توسط شورای امنیت رفته‌اند.

دولت یازدهم و اعوان و انصار آن فضای سیاسی این روزها را به گونه ای رقم زده اند که می توان ادعا کرد به زعم برخی ها تصویب و تأیید متن توافقنامه از سوی مراجع ذیربط، امری اجتناب ناپذیر(به صورت خواسته یا ناخواسته) تلقی می گردد.

در پایش اطلاعاتی جامعه حریف 2 موقعیت هراس‌انگیز و کابوس‌وار متصور است؛ اول زمانی که دشمن درباره موضوعی بسیار پرحرفی می‌کند و به صورت مکرر تحلیل‌های ضد و نقیض و بی‌سر و ته ارائه می‌دهد، دوم هنگامی که طرف مقابل عامدانه سیاست «سکوت مطلق» را در پیش می‌گیرد.

گزاره «پایان مناقشه هسته‌ای ایران با غرب» در حالی تبدیل به «شاه‌بیت» برخی رسانه‌های داخلی کشور شده که با رصد اظهارات متناقض برخی مقامات رسمی دولت ایالات متحده در چند روز اخیر به نظر می‌رسد باید به جای «پایان مناقشه» از «آغاز فاز جدید مناقشه ایران با غرب» سخن به میان آورد.