علی اکبر جوانفکر

این سئوال جدی، پاسخی درخور را می طلبد که چرا هر گاه یک طرح یا برنامه اقتصادی منجر به تقویت توان اقتصادی توده های مردم ایران بویژه محرومین و طبقات کم درامد، به اجرا گذاشته شده است، سنگین ترین مخالفت ها و مقاومت ها در برابر آن قد آراسته و تلاشهای گسترده ای برای عقیم گذاشتن طرح مزبور به انجام رسیده است؟

اطلاع از فضای عمومی جامعه این امکان را به شما خواهد داد تا متوجه شوید که حجم بی سابقه تخریب های یک سال و نیم گذشته علیه دکتر احمدی نژاد و دولت قبل، نه فقط هیچ کمکی به دولت فعلی و حامیان او نکرده است، بلکه برعکس، مردم با احترام و نیکی فراوان از خادمان خود در دولت قبل یاد می کنند. فکر می کنم اصلاح نگاه و استفاده از عینک واقع بینی به پدیده های سیاسی و اجتماعی، به شما کمک خواهد کرد تا درک بهتر و دقیق تری از واقعیت های جامعه داشته باشید.

سکوت در ذات خود حامل اسرار فراوانی است و متن مردم معمولا مجذوب رمز و رازهای نهفته در پیامهای دریافتی از سکوت می شوند و با اختیار کننده آن ، همدلی و همسویی می کنند. تجربه تاریخ نشان داده است که صدای بلند ، همیشه تاثیرگذار و ماندگار نبوده و نیست و در مقاطعی، این سکوت بوده است که عمیق ترین تاثیر را داشته و بیشترین و موثرترین مخاطبان را به سوی خود جذب کرده است.

علی اکبر جوانفکر : برخی معتقدند که بهترین روش برای فرار از مسئولیت در دولت جدید ، حمله بی وفقه به دولت قبل است و شاید بشود فهمید که چرا رئیس جمهور محترم این روزها برآشفته به نظر می رسند. در این یادداشت سعی می کنم از موضعی متفاوت به ارزیابی دولت یازدهم بپردازم. می گویند فرض محال که محال نیست ، بنابراین فرض را با احتمال محال بودنش بر موارد زیر می گذارم.

“نام احمدی نژاد در لیست سیاستمداران ثروتمند جهان” تیتر خبری بود که به تازگی و در سطحی وسیع در رسانه های ارتباط جمعی داخل کشور انتشار یافت و در آن به نقل از پایگاه خبری شبکه تلویزیونی سی ان ان ترک ادعا شده است که دکتر احمدی نژاد ۵ میلیون دلار ثروت دارد.

افراط دولت یازدهم و حامیان آن در به کارگیری تاکتیک «ترور شخصیت منتقدان»٬ موضوعی است که در بلندمدت٬ نه تنها کاربرد مقطعی آن را برای «اعتدال گرایانی» از دست می دهد که به زعم آنان «توانایی ناسزاگویی» با «جدی و قدرتمند بودن» مترادف است و باعث تثبیت «ناسزاگو» به عنوان «مقام برتر» می شود؛ بلکه با توجه به مصداق عبارتی از «سعدی شیرازی»٬ موجبات ریزش حامیان کنونی از اطراف دولت یازدهم و همچنین موجبات ناکامی این دولت را در جذب حامیان جدیدی که مقید به عقلانیت در انتقاد هستند٬ فراهم می آورد.

سوگند آقای روحانی بیش از هر چیز خوف انگیز به نظر می رسد و این نگرانی را در میان مردم و صاحبنظران سیاسی بوجود آورده است که آیا دولت یازدهم به عنوان مجری انتخابات، از هم اکنون سرگرم برنامه ریزی و هدف گذاری های خاص در انتخابات آتی است؟ آیا می خواهد به هر قیمت ممکن از تحقق اراده و خواست مردم برای بازگشت دکتر احمدی نژاد به صحنه مدیریتی کشور جلوگیری کند؟

از سخنان (…) چنین بر می آید که ایشان به آمار صحیح و دقیق در باره اقدامات و فعالیت های دولت های نهم و دهم دسترسی داشته اند. بنابراین سووال این است که ایشان چرا اینقدر با تاخیر اعلام نظر کرده اند! آیا بهتر نبود سالها پیش از این ، مردم را از این دروغ پردازی و فریب کاری بزرگ ، آگاه می ساختند تا تکلیف خود را در برابر چنین دولتی مشخص کنند! مگر نه آن است که جلوی ضرر را از هر جایی بگیریم سود کرده ایم.

رئیس‌جمهوری که وعده کرده بود محیطی امن و آزاد را در کشور فراهم خواهد کرد، اکنون تاب تحمل و بردباری در برابر گردهمایی یک گروه از فعالین سیاسی برای ابراز نگرانی و دلواپسی های خود را از دست داده است؟! و در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرده که در ایران، عده‌ای به نام اینکه باید برابر ابرقدرت‌ها بایستیم و مبارزه کنیم، جیب مردم را زدند و اموال مردم را غارت کردند.

شما به چه کسی هشدار می دهید. به مردم؟! یعنی همان ۹۷ درصدی که با پر کردن فرمهای یارانه به دولت مورد حمایت شما یک “نه” بزرگ و تاریخی گفتند؟! اگر ادعای دولت یازدهم در بی همتا دانستن خود در تدبیر و عقل و خرد صحت می داشت و رئیس جمهور به معنای واقعی یک حقوقدان و پایبند به آن بود، آیا نباید رفراندوم یارانه را به نشانه شکست صریح و آشکار دولت خود و مخالفت مردم با سیاست های دولت تلقی می کرد